Που Είναι Το Χιόνι οεο?!
Πήλιο 3-4/02/2007
Όταν τα παιδιά από το ski και τα παιδιά από το snowboard ένωσαν τις δυνάμεις τους κατάφεραν αυτό που λίγοι μπορούν... Όχι, δε πρόκειται για μετάλλιο σε κάποιούς χειμερινούς αγώνες, ούτε για κάποια καλή διάκριση σε κάποιούς άλλους… Αλλά για μια εκδρομή, που όσοι την έζησαν θα την αναπολούν και όσοι όχι, σίγουρα θα θελήσουν να είναι στην επόμενη! Όλα άρχισαν ξημερώματα Σαββάτου. Το ραντεβού δόθηκε, 'η ομάδα' συγκεντρώθηκε και μετά από κάποια λεπτά το πούλμαν περνάει τα πρώτα διόδια της Αθήνας με προορισμό το Πήλιο. Το Πήλιο... αυτό το στολίδι της Ελλάδας που τη κοσμεί και της χαρίζει μια σπάνια στο κόσμο ομορφιά! Η διαδρομή ήταν στ' αλήθεια υπέροχη. Όχι τόσο για τα όμορφα τοπία που αντικρίζαμε αλλά για το πόσο ωραία αρχίσαμε να περνάμε μεταξύ μας. Όλοι πια γνωριζόντουσαν με όλους! Γέλια και αστεία έκαναν τη πεντάωρη διαδρομή μας να φαντάζει μικρή… Και έτσι, χωρίς καλά - καλά χωρίς να το καταλάβουμε, φτάσαμε στο χωριό Χάνια. Πήγαμε στο 4 αστέρων, παρακαλώ, ξενοδοχείο μας για μια ολιγόλεπτη ξεκούραση και μετά ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό κέντρο.
Εκεί η Θεά-Τύχη έπαιξε λίγο μαζί μας. Γιατί?
Γιατί δεν υπήρχε ούτε μια νιφάδα χιονιού! Κι όλοι γελώντας τραγουδάγαμε 'που είναι το χιόνι οεο?'
Κι όμως εμείς ξέρουμε να περνάμε καλά ό,τι κι αν γίνει... Έτσι χωρίς να το σκεφτούμε καθόλου, ξεκινήσαμε μια 4ωρη ριψοκίνδυνη και όμορφη συνάμα πεζοπορία στο βουνό του Πηλίου. Η αλήθεια είναι ότι κουραστήκαμε λίγο αλλά μας αντάμειψε γενναιόδωρα η φύση με τα μικρά της 'θαύματα' που αντικρίζαμε. Μια τέλεια διαδρομή που τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους 1) δεν είναι γκρινιάρηδες και 2) αγαπούν να διασχίζουν και να γνωρίζουν απόκρυφες ομορφιές της Ελλάδας. Η πεζοπορία μας κατέληξε στο μικρό χωριό Κισσός όπου νόστιμα μαγειρευτά φαγητά μας περίμεναν στη παραδοσιακή ταβέρνα του χωριού. Τι κι αν ήμασταν πολύ κουρασμένοι... Ο δρόμος της επιστροφής ήταν αξέχαστος. Γιατί δώσαμε το δικό μας πάρτι στα καθίσματα και στο στενό διάδρομο του πούλμαν που το πλημμυρίσαμε με τους χορούς και τα τραγούδια μας.
Το κέφι συνεχίστηκε άκαμπτο στην αίθουσα του ξενοδοχείου. Εκεί, μπροστά από το τζάκι κάναμε και πάλι το δικό μας πάρτι. Με τα τσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικά μας, με τα γέλια μας και τις φωνές μας.
Το πρωί της Κυριακής, μετά από ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο κι ένα ακόμα καλύτερο ζεστό βουνίσιο τσάι στο σαλέ του χιονοδρομικού πήγαμε στη Μακρινίτσα, σε ένα από τα πιο όμορφα και γνωστά χωριά του Πηλίου που μάγεψε και εμάς. Όποιος πει ότι δε του άρεσε εκεί θα πει σίγουρα ψέματα!
Το απόγευμα όμως είχε έρθει και εμείς έπρεπε να φύγουμε. Η Αθήνα μας περίμενε φορτικά και ανυπόμονα!
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη εκδρομή και ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλον για τις δυο αυτές μέρες.
Είναι πράγματι αξιοζήλευτο και συνάμα τόσο ωραίο πως άτομα διαφορετικά και άγνωστα μεταξύ τους ,μέχρι πριν από λίγο, να έρχονται κοντά και να μοιράζονται τόσο ζεστές και αληθινές στιγμές!
Πετράκη Αντιγόνη.